Adam Łyczko Chciałbym skoncentrować się na dwóch zagadnieniach: na znaczeniu języka Mszy oraz jako tego konsekwencji, na niezbędnoci powrotu do Mszy łacińskiej dla dalszego istnienia Kocioła .Dla kultury język ma znaczenie szczególne, ponieważ to dzięki niemu jest ona przekazywana z pokolenia na pokolenie. Aby więc zniszczyć kulturę, należy przede wszystkim zniszczyć język, jakim dany lud się posługuje. Często, aby zniszczyć język wystarczy wymiewać posługiwanie się nim, traktować go jako co niemodnego, czy po prostu zaprzestać nauczania go. Możemy dowieć, że to włanie przydarzyło się Kociołowi katolickiemu w czasie jaki minšł od zakończenia II Soboru Watykańskiego. Język Kocioła został odrzucony, omieszony i jest obecnie praktycznie nieznany. Doktryna Kocioła dotyczšca Najwiętszej Ofiary Mszy
Wiara mówi nam, że w
Wielki Czwartek Chrystus Pan ustanowił Ofiarę swego Ciała oraz Krwi. Gdy
Zbawiciel, bioršc w swe ręce chleb, wypowiedział nad nim słowa To jest ciało
moje, substancja chleba zmieniła się w substancję Jego Ciała. Podobnie wzišł
kielich z winem, wypowiadajšc nad nim słowa To jest Krew Moja. Dokonał wówczas
cudu, który Sobór Trydencki nazywa transsubstancjacjš
[1]
cudu zmiany substancji chleba w swoje Ciało, oraz substancji wina w swojš
Krew. Pan Jezus złożył w ten sposób prawdziwš ofiarę, gdyż obecne tam były
wszystkie elementy, które się na ofiarę składajš: ofiarowanie, immolacja[2]
oraz Komunia.
Ofiarowanie wskazuje na cel wykonywania akcji
liturgicznej. Chrystus Pan, podczas konsekracji chleba powiedział, wedle słów
w. Łukasza: To jest ciało moje, które się za was daje. Podobnie nad winem
powiedział: Ten jest kielich, Nowy Testament we krwi mojej, który za was będzie
wylany
[3].
więty Mateusz dodaje: i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów[4].
Tak więc Ciało i Krew ofiarowane sš za nas, jako Przymierze i dla odpuszczenia
grzechów. Publicznym kultem Kocioła jest Najwiętsza Ofiara Mszy, będšca niczym innym, jak tylko Ofiarš Kalwarii. Na Kalwarii Chrystus Pan ofiarował swe Ciało i Krew jako ofiarę wynagrodzenia, ofiarę przebłagalnš, przez którš oddał swemu Ojcu chwałę będšc Mu posłusznym aż po mierć krzyżowš. Na Krzyżu Jego Ciało oraz Krew zostały rozłšczone, został On złożony jako żertwa, ofiarujšc sam siebie jak to powiedział pełnišc wolę Ojca oraz dla zbawienia wiata. Podobnie we Mszy, mamy do czynienia z tym samym ofiarowaniem, z tš samš immolacjš i tym samym kapłanem, choć podczas gdy na Kalwarii immolacja dokonana została z sposób krwawy, gdy sam Chrystus oddał się w ręce swych przeladowców, we Mszy dokonuje się ona w sposób sakramentalny, pod postaciami chleba i wina, za porednictwem kapłana, który ma moc czynienia tego na mojš pamištkę. Ofiara Krzyża jest wieczna, powszechna i dla wszystkich narodów Ofiara, którš Zbawiciel złożył na Kalwarii jest więc jednym aktem, jednš ofiarš, która odnawiana jest w Kociele aż do końca czasów. Chrystus Pan polecił swym Apostołom: To czyńcie na mojš pamištkę. Polecenie to wyranie pokazuje, iż Pan Jezus pragnšł, by ofiara ta była odnawiana. Ów jeden wyjštkowy akt, który miał miejsce na Kalwarii, jest więc odnawiany na każdej Mszy w., choć w odmienny sposób. Ta sama akcja ofiarna wykonywana jest przez wywięconego sługę ołtarza w imieniu całego Kocioła. W ten sposób ofiara jest wiecznš ofiarš, o czym mówi nam tekst mszalny: novi et aeterni testamenti[5]. Jedyna i niepowtarzalna Ofiara Kalwarii jest wieczna, jednak jej owoce udzielane sš nam w czasie, poprzez celebrację Mszy, będšcej w istocie tš samš ofiarš. Fakt ten potwierdzajš też same słowa Chrystusa Pana, wypowiadane podczas konsekracji wina. Zbawiciel nie mówi jedynie za was czyli za Apostołów obecnych tam w okrelonym momencie, ale również za wielu, rozumiejšc przez to wszystkie te pokolenia, które również uczestniczyć będš w Ofierze sprawowanej na na mojš pamištkę. Ofiara Mszy jest więc nie tylko wieczna, jest również powszechna, czy raczej jest powszechna pod każdym względem. Msza jest powszechna pod względem czasu, ma być bowiem sprawowana po wszystkie wieki, aż do końca czasów. Jest również powszechna w odniesieniu do wszystkich ludów i miejsc, stanowišc spełnienie proroctwa Malachiasza, który tam pisał o ofierze Mesjasza: Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów[6]. Słowo katolicki pochodzi od greckiego katolikos, co znaczy powszechny. Widzimy więc, że Msza jest czym zasadniczo katolickim w pełnym znaczeniu tego słowa: jest powszechna, obejmujšca wszystkie ludy, wszystkie rasy, wszystkie czasy. Ofiara Mesjasza nie jest więc jak ofiary Starego Przymierza. Z rozporzšdzenia Opatrznoci ofiary Starego Przymierza ograniczone były do okrelonych miejsc, okrelonego ludu, ponieważ były one jedynie figurami i zapowiedziami jedynej ofiary złożonej przez Mesjasza, naszego Pana Jezusa Chrystusa. To włanie Wcielenie i konsekwencje faktu, iż sam Bóg wcielony składa siebie w ofierze, nadajš ofierze Mesjasza znamię powszechnoci, jak to mówi więty Paweł w Licie do Efezjan. To sam Chrystus pojednał obydwu w jednym ciele z Bogiem przez krzyż[7] tak, że nie jestemy już goćmi i przychodniami, lecz domownikami Boga zbudowani na fundamencie Apostołów i proroków, gdzie głównym kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus[8]. Wyjštkowoć ofiary Chrystusa Pana oraz powszechnoć jej stosowania do wszystkich czasów i wszystkich ludów stanowi niejako samo serce doktryny Kocioła. Jak mówi więty Tomasz z Akwinu, kapłani Kocioła otrzymujš swš jurysdykcję nad Mistycznym Ciałem Zbawiciela w konsekwencji posiadania władzy, jakš majš nad Jego fizycznym Ciałem i Krwiš. Kociół posiada jednš głowę: Chrystusa Pana, a Jego Wikariusz, czyli biskup Rzymu i jego następcy posiadajš powszechnš jurysdykcję nad całym Kociołem. Ofiara Mszy jest wieczna, powszechna i przeznaczona dla wszystkich narodów, a więc niezmienna w swej istocie czy też naturze. Język Kocioła
Język, sam z
siebie, jest narzędziem: narzędziem za pomocš którego porozumiewamy się ze sobš.
Język, bardziej niż cokolwiek innego, jest fundamentem ludzkiej kultury i
cywilizacji. Językiem nazywamy więc system znaków czy symboli jakimi posługujemy
się dla przekazania tego życia wewnętrznego innym. Ponieważ znaki te mogš się w
znacznym stopniu różnić, istnieje koniecznoć istnienia wielu systemów znaków i
symboli dla wyrażenia tych samych idei, a każdy z nich stanowi odrębny język.
Mamy wiele języków i wiele możliwoci wyrażania nas samych, jakim językiem
powinien posługiwać się Kociół w trakcie składania Najwiętszej Ofiary? Ponieważ język na wyrażać idee, język Mszy powinien być dostatecznie precyzyjny, by wyrazić doktrynę Mszy. Oznacza to, że powinien on być w stanie wyrazić te idee wiernie i dokładnie. Powinien sam być w jak największym stopniu stabilny i niezmienny.
Czy Kociół
posiada swój własny język?
Język, którego
używa się do wyrażenia rzeczy pospolitych zawsze będzie ulegał zmianom, co łatwo
możemy zaobserwować czytajšc dzieła literackie napisane zaledwie sto lat temu w
naszym ojczystym języku.. Dlatego włanie Żydzi odprawiajš swe obrzędy w języku
hebrajskim, nawet jeli nie posługujš się nim we wzajemnych relacjach. Również
Arabowie w swych obrzędach trzymajš się języka Koranu, a nie języków narodowych
(wbrew powszechnej opinii arabski nie jest jednym językiem, a niektóre jego
odmiany różniš się od klasycznego arabskiego w takim stopniu, że ich
użytkownikom trudno jest się wzajemnie zrozumieć). Podobnie językiem sakralnym
hinduistów jest sanskryt, a nie języki narodowe. Jest więc całkowicie zgodne z
ludzkš naturš, by język sakralny chrzecijan był również niezmienny, przekazany
przez Tradycję i nie używany w codziennym życiu. Dla liturgii, dla Mszy, będšcej
oficjalnym aktem kultu Kocioła, jest czym absolutnie koniecznym, by była ona
sprawowana w języku będšcym ródłem jednoci, a nie podziałów. Można jednak
postawić zarzut: czy nie istniejš inne języki liturgiczne, na przykład grecki,
aramejski czy starocerkiewnosłowiański? Konkluzja: Kociół musi powrócić do Mszy łacińskiej
Widzielimy, z
perspektywy doktrynalnej, znaczenie Mszy łacińskiej. Kociół, ze względu na
fakt, że obejmuje wszystkie narody i ma trwać aż do końca czasów, z samej swej
natury potrzebuje języka, który byłby powszechny, niezmienny i nie-narodowy.
Nawet jeli sam w sobie język jest czym obojętnym gdyż te same idee można
wyrazić w wielu językach dla Kocioła łacina jest najodpowiedniejsza tak ze
względu na jego szczególnš misję, jak i ze względu na możliwoci szerzenia
kultury chrzecijańskiej. Podobnie jak obumarcie języka jest podzwonnym dla
kultury danego kraju, tak również lekceważenie łaciny i zarzucenie posługiwania
się niš w Kociele skutkuje niezdolnociš do przekazywania jego doktryny i
kultury chrzecijańskiej.
[2] Immolacja ofiarnicze niszczenie żertwy ofiarnej [3] Łk 22,19-20 [4] Mt 26,28 [5] Kanon rzymski [6] MI 11 [7] Ef 2,16 [8] Ef 2,20 [9] Motu proprio (§7) [10] Sacrosanctum Concilium 101,1 [11] (SC 36,1) [12] (SC 54). [13] Roma locuta (est) causa finita (est) łac., Rzym przemówił, sprawa skończona, rozstrzygnięta; wypowied Kocioła jest wišżšca dla wiernych. [14] Paweł VI XI 1969 roku Kuria Rzymska [15] Paweł VI XI 1969 roku Kuria Rzymska [16] Paweł VI XI 1969 roku Kuria Rzymska [17] Pełen łaski i prawdy [18] Brutus 23,140
|